Tet zag ineens een leuke keeper
NieuwsBAKKEVEEN Ben en Tet Leenman leerden elkaar kennen in Rotterdam en kwamen via een grote omweg in Bakkeveen terecht. Hier bedienden ze dorpsbewoners jarenlang in snackbar De Wever. Maandag waren ze zestig jaar getrouwd.
Tet Libertijn (78) is geboren in Haulerwijk, maar verhuisde na een paar weken met het gezin al naar Bakkeveen. Toen ze elf jaar was, kreeg haar vader een baan als buschauffeur in Rotterdam. Plots zat Tet als Fries meisje tussen allemaal Rotterdamse kinderen. “Dat was niet leuk. Die Rotterdamse kinderen waren veel verder wat leren betreft en ze waren ook veel bijdehanter. Ik ging eerst op klompen naar school, maar dat was snel afgelopen.”
In 1940 werd Ben geboren in Rotterdam in een streng en gelovig gezin. Het was geen fijne jeugd. “Ik mocht niet voetballen en mocht ook niet naar buiten na het avondeten.” Op zijn zestiende ontvluchtte hij het ouderlijk huis en koos hij voor een opleiding in het ziekenhuis. Na zijn diensttijd ging hij aan de slag als tramchauffeur bij de RET, het Rotterdams vervoersbedrijf.
Bij de RET
Tets vader voetbalde in het elftal van de RET en als jong meisje ging ze al in de bus mee naar uitwedstrijden. Haar oog viel al snel op de jongen die op het doel stond. “Ik zag een hele leuke keeper. Dat was Ben. Op de weg terug naar huis in de bus vroeg hij me of ik mee wilde naar de bioscoop.” Enkele jaren later trouwden ze op een regenachtige dag in Rotterdam, maar het pas getrouwde stel kon vanwege de grote woningnood geen huis vinden. Ben vond uiteindelijk een baan in het Noord-Limburgse Weert, daar was wel een woning beschikbaar. Tet kon niet aarden tussen de Limburgers. “Het leek alsof ze alleen leefden bij de kermis en het carnaval. Als ze bij elkaar kwamen, voelde ik me altijd buitengesloten.”
Toch naar Friesland
Het werd tijd om de koffers weer te pakken. Ze vertrokken naar het hoge noorden waar nog altijd familie van Tet woonde. Ze besloten in 1970 om in Bakkeveen snackbar De Wever van Tets oom over te nemen. Een hele grote verandering in hun leven, maar ze raakten al snel gewend. Na een paar weken konden ze beiden patat, frikandellen en kroketten bakken en frituren. In korte tijd bouwden ze een grote, trouwe klantenkring op, ze waren onderdeel van het dorp. “We hebben nooit problemen gehad. Alleen een keer toen wat jongens dronken waren en wegliepen zonder te betalen. Verder nooit.”
Ben bleef ook in Bakkeveen voetballen. Tot hij een paar jaar later tijdens een duel om de bal een gevaarlijke schop in zijn gezicht kreeg. Hij brak een kaak en een oogkas. “Tet was woedend en ik mocht van haar niet meer voetballen.”
Na dertig jaar bakken en frituren vonden ze het welletjes. Het stoppen was lastiger dan gedacht. “In het begin was het vreselijk. We misten de gezelligheid. We hebben de snackbar een jaar gelaten zoals het was, zodat we eventueel zo weer konden beginnen. Pas toen hebben we het verbouwd en was het echt voorbij.”
Met de camper
Ben en Tet kregen tijd voor reizen. Met de camper trokken ze door Europa en met de cruiseboot naar het Midden-Oosten en Noorwegen. Op een wereldkaart aan de muur hebben ze netjes ingekleurd waar ze allemaal zijn geweest. De volgende trip gaat met de camper naar Portugal. “Het is leuk voor de vrouw, want ze hoeft dan niks te doen.”
Ze kregen twee dochters en vijf kleinkinderen die vlakbij wonen. Ze hebben samen mooie tijden beleefd met soms wat tegenslagen. “Ons bootje heeft vele stormen doorstaan, maar we zijn altijd goed aan wal gekomen. Ben zegt nog elke dag: ‘Ik hou van je,’ en toen ik jaren geleden in het ziekenhuis lag, zei de hoofdzuster tegen me: ‘Uw man houdt veel van u.’”
